بررسی جهت‌گیری تجدیدنظرطلبی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران (1392-1384)

سیاست خارجی هر کشور یکی از مهم‌ترین موضوعات و عرصه‌هایی است که موردتوجه نظریه­پردازان و محققان علوم سیاسی و روابط بین‌الملل قرارگرفته است. اتخاذ سیاست خارجی از سوی هر کشور از علل و عوامل گوناگون و متنوعی نشأت می­گیرد. در خصوص بررسی و تحلیل سیاست خارجی کشور­ها نظریه­پردازان و محققان از نظریه‌ها و الگوهای گوناگونی استفاده می­کنند که یکی از این نظریه­ها الگویِ سیستمیک است. این پژوهش درصدد به‌کارگیری این الگو جهت بررسی سیاست تجدید­نظر­طلبی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوران ریاست­جمهوری محمود احمدی‌نژاد است. هدف این پژوهش بررسی و نشان دادن امکان به‌کارگیری نظریه سیستمیک روابط بین‌الملل به‌عنوان چارچوب نظری برای تبیین و بررسی جهت­گیری تجدید­نظر­طلبی در سیاست خارجی محمود احمدی‌نژاد است. بنابراین، سؤال اصلی پژوهش عبارت است از اینکه آیا امکان کاربرد نظریه سیستمیک روابط بین‌الملل به‌عنوان چارچوب نظری در بررسی جهت­گیری تجدید­نظر­طلبی در سیاست خارجی محمود احمدی‌نژاد وجود دارد یا خیر؟ فرضیه این پژوهش با در نظر گرفتن فرآیند تعاملی میان عناصر و اجزاء از طریق نهاده، تبدیل و داده و نیز بازخورد از قابلیت زیادی در تبیین سیاست تجدید­نظر­طلبی در سیاست خارجی محمود احمدی‌نژاد برخوردار است. اما همواره باید در نظر داشت که این نظریه نیز به‌مانند سایر نظریه­ها از توان و قابلیت کافی در خصوص تبیین کلیت و تمامیت سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران برخوردار نیست. این پژوهش با رویکردی توصیفی- تحلیلی صورت گرفته و گردآوری داده­ها به صورت اسنادی و کتابخانه­ای است.